كشورهاي نيكاراگوئه، السالوادور، كاستاريكا، هُندوراس و گواتمالا از نواحي ميانه قاره امريكاي مركزي هستند كه از اوايل قرن شانزدهم، تحت استعمار اسپانيا واقع شدند. از آغاز قرن نوزدهم، موج استقلال‏طلبي در اين مناطق آغاز شد و با به هم ريختن اوضاع داخلي اسپانيا و ضعف حكومت مركزي، مناطق مستعمره به سمت استقلال به پيش رفتند. سرانجام شورش‏هاي گسترده مردمي نتيجه داد و در 15 سپتامبر 1821، استقلال اين كشورها اعلام شد و همگي به جز السالوادور كه تا آن زمان يكي از ايالات گواتمالا بود، پس از استقلال به امپراتوري بزرگ مكزيك پيوستند. در سال 1823م، اين كشورها از امپراتوري مكزيك جدا شده و همراه با كشورهاي منطقه، اتحاديه ديگري را به نام فدراسيون ايالات امريكاي مركزي تشكيل دادند. اين اتحاديه نيز چندان دوام نيافت و در سال 1839 از هم گسيخت. پس از فروپاشي اين اتحاديه، هر يك از كشورها به استقلال كامل دست يافته و حكومتي مركزي تشكيل دادند.